Το ερώτημα που προκύπτει μετά από αυτήν την περιπλάνηση είναι το πώς θα μπορούσε να συνδέσει κανείς έναν νοητικό χώρο με έναν «πραγματικό». Γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως ο χώρος της αυπνίας ή και της υπνοβασίας είναι ένα «φαντασιακό κατασκεύασμα». Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την παρακάτω συνθήκη ως «πρωταρχικό χώρο». Με την έννοια πρωταρχικός αναφερόμαστε στο σημείο εκκίνησης του χώρου. Σε έναν τόπο που αυτό που συμβαίνει, με αυτό που θα μπορούσε να συμβεί συμπίπτουν και αλληλοαποκαλύπτονται. Δεν θυμάμαι ποτέ μέχρι τώρα η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασής να με έχει οδηγήσει σε κάποια άλλη παρατήρηση, πέρα από την εξής: Στο Δωμάτιο της αυπνίας το Σώμα υφίσταται μιαν αλλοίωση. Η αλλοίωση αυτή είναι ικανή να παρερμηνεύσει τον χώρο με τέτοιον τρόπο ώστε να τον τροποποιήσει. Ένα πιθανό αποτέλεσμα αυτής της τροποποίησης θα μπορούσε να έιναι η ανταλλαγή της ίδιας της χρήσης των αντικειμένων ή ακόμα κα της θέσης τους μέσα στον χώρο. Το πώς δηλαδή το τραπέζι του Δωματίου λειτουργει ως κρεββάτι έχει να κάνει πρώτον με έναν συμβολικό «ύπνο» [με την έννοια της κοίμησης] που πιθανώς να συντελείται κάθε φορά που η αυπνία του σώματους [καλύτερα του νευρικού συστήματος του σώματος] οδηγεί σε αυτό το Δωμάτιο. Και δεύετρον με το γεγονός ότι κάθε Τρίτη σε ένα άλλο δωμάτιο μέσα στην ίδια πόλη και κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος της τεχνικής Αλεξάντερ, στο οποίο συνευρίσκεται το Σώμα μου με αυτό της Δασκάλας μου, όντως-και αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός- το τραπέζι χρησιμοποείται ως κρεββάτι. Αυτό πιθανά να λειτουργεί συνειρμικα στην μνήμη του Σωματός, ώστε σε μια κατάσταση διαφορετικής φύσεως, όπως αυτή της αυπνίας, να τοποθετεί το σώμα στο τραπέζι όχι για να χρησιμοποιείσει το τραπέζι ως τραπέζι, αλλά για να επαναφέρει την χρησιμότητα του ως κρεββάτι- και εδώ θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: τι είναι το κρεββάτι; Το κρεββάτι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια «θήκη του σώματος». Αυτό το παράδειγμα μπορεί να υποστηρίξει το οπτικό αποτέλεσμα, που προκύπτει από τον τεμαχισμό της κάτοψης του Δωματίου σε εικόνες. Είναι ο Δεύετρος μηχανισμός που μπορεί κανείς να συνάγει από το Δωμάτιο της Αυπνίας. Καθώς το σώμα βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση αλλοίωσης, η χωρική και χρονική εμπειρία δεν άπτεται μιας συνέχειας και μιας ακολουθίας, όπως συμβαίνει σε άλλες καταστάσεις της καθημερινότητας. Αντιθέτως συγκρατεί και συναποκαλύπτεί μεμονωμένα στοιχεία αυτής της κατάστασης. Για παραάδειγμα όταν η αυπνία βρίκεται σε εξελικτική πορεία μια εικόνα που προκύπτει από ένα άσχετο περιβάλλον [όπως αυτή ενός πίνακα που πιθανώς βρίσκεται μέσα στον χώρο] εντάσσεται στην δεδομένη στιγμη και πιθανώς να αποτελεί σημειωτική έκφανση της πραγματικότητας της στιγμής. Όταν το σώμα επανέλθει σε μια φυσιολογική κατάσταση και προσπαθήσει να περιγράψει την νύχτα του πιθανώς το μόνο που θα μπορέσει να επαναφέρει έιναι η οπτική αλλοίωση - έκφανση του πίνακα που βρίσκεται στο Δωμάτιο. Εντέλει μετά από αυτήν μου, την υπνοβατική δράση στο σεμινάριο [όπως χαρακτηρίστηκε από του παρατηρητές του] θα κλείσω με ένα ερώτημα που γεννήθηκε: η αυπνία είναι μια κατάσταση στην οποία το σώμα οδηγεί στην αλλοίωση του χώρου, ή μήπως η αυτονομία του χώρου οδηγεί –σε μια χρονικά νεκρή στιγμή [όπως είναι αυτή της αυπνίας]– στην αλλοίωση του Σώματος;
Subscribe to:
Posts (Atom)